سرای حلمی

آن مست و پریشان و جفاکاره منم
بی‌خویشتن و به مرگ صدباره منم

آن زاهد ناکرده‌گنه باش و بمان
هم مفلس و هم بی‎کس و بیچاره منم

صد راست تو گفتی و یکی راست نشد
همدست دروغ و آن ریاکاره منم

همپای حقی و همچنان فضل فروش
بر خاک فتاده هر دم آواره منم

آن واصل والا و وفادار تویی
بی یار و نگار و مُلک و استاره منم

من دور فتاده‌ام، تو حقدار بمان
سرگشته و بی‌خانه و بی‌قاره منم

پنهان چه خوری باده و حاشا چه کنی
بنگر که به می‌به غسل همواره منم

پیمانه‌کشم به خانه، نشناخته‌ای؟
من حلمی‌بدنامم و می‌خواره منم