سرای حلمی

ذکر خود گویم و پرواز کنم تا بر دوست
باز چون باز نشینم کُلَه منبر دوست

من نه چون سایه کشم رخت سیه تخت زمین
غنچه‌ی صبحم و اطوار کنم بر سر دوست

بوی خون می‌رسد و طلعت ابلیس از دور
مست می‌خیزم از این خلقت بلواگر دوست

شرع تو خواندم و این شیوه مرا سود نکرد
کعبه آتش زدم از این دم جان‌پرور دوست

گفته بودم به فلک خاک من از دیده زدای
گوش می‌کرد و نمی‌کرد من و محضر دوست

وعده‌ی چشم تو شد خاتم تنهایی جان
عالمی‌پام فتد باز منم چاکر دوست

ساقدوشان تو این کار به منّت نکنند
مژده‌ام داد و در این قاره شدم معبر دوست

خواب دیدم که تو در منظر خوبان گذری
خبرم بود که بیدار شدم در بر دوست

شرع نو خوانم و شالوده‌ی بدعت فکنم
پیر سنّت‌شکنم گفت و منم کافر دوست

خوابگاهی که هم آن دولت بیداری ماست
مقدمش دوخته و مردم آن منکر دوست

حلمی‌از گوشه برون خیزد اگر حکم کنی
عطر پختی و رود عاقبت از مجمر دوست