ای دریغ از من که روزی اینان را تنگ در آغوش می‌فشردم، مگر که هنر آموزند و راه و رسم زندگی.ای دریغ از من و سخت افسوس و دو صد ناسزا بر من، که روزی ایشان را تنگ در آغوش فشردم، مگر که کودنانِ شر خیر آموزند و به روشنی برخیزند.
نه، نه، دریغ گفتن ناسپاسی‌ست و شکرانه ناگزاردن. لیکن افسوس و در آنِ دل نه هیچ افسوس، که چنین که می‌باید رواست.
دل از خویش میسوزد.
دل می‌باید که بسوزد،
چرا که دل را سوختن مشغله است.
حلمی| هنر و معنویت
